Opowieści Lasku Wiedeńskiego

Ponad siedemdziesiąt lat temu Odon von Horvath napisał „Opowieści lasku wiedeńskiego” jako tekst o mechanizmach rodzącego się faszyzmu, rodzącego się nie na wiecach, czy w instytucjach rządowych, ale sączącego się powoli w relacjach prywatnych, codziennych, przy śniadaniu, na pikniku w upalny, letni dzień…

Wszelkie społeczne choroby, konflikty zbrojne, katastrofy nie są tylko zwykłą dziejową konsekwencją. Odrzucenie wolności i poczucia godności, kryzysy związane z koniecznością stwarzania kozła ofiarnego, zaczynają się zawsze na podstawowym poziomie. Na intymnym poziomie ludzkiej frustracji, kompleksów, lęków, które odkładane w rejony podświadomości powracają w ramach systemów społecznych  jako erozja wrogich ideologii, lęku przed innością, nieludzkiego okrucieństwa.

W tym spektaklu najistotniejsza jest kwestia współzależności, poszukiwania ukrytych, nieuświadamianych stymulacji wydarzeń. Nie obwinianie, nie rozgrzeszanie, ale  konfrontacja. Odsłanianie ukrywanych i wypieranych w społeczeństwie mechanizmów. Mechanizmów, które powracają jako eskalacja przemocy, nagromadzony lęk przerzucony na Innego. Małe agresje powodujące makroagresje.

Lęk, strach jako narzędzie budowania wspólnotowej relacji. Przerzucanie agresji na Innego, jako rodzaj wspólnotowego rytuału, fundującego nowy porządek świata.

Podejrzane, groźne, wrogie rytuały trzeba wciąż na nowo drażnić, ranić, obnażać, egzorcyzmować – bo to pewnie jedyna możliwa droga do oczyszczeń, jeżeli takie w ogóle istnieją.