Panny z Wilka

Jedno z najwybitniejszych osiągnięć polskiej prozy – genialne opowiadanie Jarosława Iwaszkiewicza „Panny z Wilka” pierwszy raz na deskach teatru!

Wilko to dawny szlachecki dworek gdzie przebywa na wakacjach pięć sióstr. Pewnego dnia, po ponad piętnastu latach nieobecności pojawia się tam Wiktor Ruben. Odżywają dawne wspomnienia, nigdy nie nazwane uczucia i namiętności. Każdy z bohaterów tej opowieści ma swoją tajemnicę. Każdy coś stracił, za czymś tęskni. Pamięć idealizuje,  ale też kaleczy i przekształca wspomnienia.  Wycięto wiele drzew, Wilko już inaczej pachnie i innymi mieni się kolorami. Podróż Wiktora, jego ruch stają się metaforą ucieczki przed śmiercią. Ale ruch okazuje się pozorny. Wiktor powoli zaczyna rozumieć, że przeszedł już to miejsce gdzie powinno być życie, że rozminął się ze światem.  Rozpoczyna się fascynująca  opowieść o przemijaniu, połączona ze zmysłową afirmacją życia. Opowieść o świecie ufundowanym na odwiecznej  grze miłości i śmierci. Opowieść, która tak naprawdę nigdy się nie kończy, tylko się zmienia, „przełamuje”, tak jak  lato, które przełamało się w Wiktorze. Wobec nieuchronności losu, nieumiejętności pogodzenia się z dojmującą obecnością śmierci, niewiary w owo iwaszkiewiczowskie „uspokojenie” (serenite) pozostaje tylko jedno – szukanie piękna.  Zaklętego choćby  w pozorze miłosnego spojrzenia, w wspomnieniu dotyku skóry, w obrazie kąpiącej się kobiety, w zapachu jedzonych na śniadanie zielonych ogórków. Tylko to piękno jest okrutne i kaleczy świat, tak samo jak pamięć, miłość i sztuka.